پیت:
پیت یک ماده آلی است که از خزه های پوسیده و مرده تحت شرایط بی هوازی بوجود آمده است. پیت مورد نیاز برای تهیه مواد پوششی اساسا در کشور آلمان وجود دارد و تشکیل پیت تقریباً از 6000 سال پیش از میلاد مسیح آغاز شده است. در طی 8000 سال یک لایه پیت با ضخامت 2.5 متر ایجاد شده است. در مناطقی که پیت ماس از آن استخراج می گردد، یک لایه سطحی سخت و ناصاف وجود دارد که به تدریج به پیت سیاه رنگ تبدیل می شود. این لایه ناصاف و سخت، جوان ترین نوع پیت است که توسط خزه های مرداب تشکیل می‌شود. پیت سیاه‌رنگ قدیمی‌تر است و مخلوطی از بقایای مردابی و گیاهی می باشد.
میان پیت رویی و زیرین اختلاف وجود دارد. مواد پوششی که فقط با پیت رویی تهیه می شود، ویژگی های زیر را داراست:
کیفیت ثابتی دارد (یکنواختی آن به دلیل اختلاف و تنوع کم رشد گیاهی است) و استریل است (زیرا دارای pH=3.5 و از خاک پیت زیرین، اسیدی تر است و در این محدوده pH میکرو ارگانیسمی قادر به فعالیت نیست). پیت زیرین بیشتر به عنوان خاک مزرعه بکار می رود.

پیت بایستی از مناطق بکری که هیچ نوع کشتی در آن مناطق صورت نگرفته باشد برداشت شود. استفاده از پیت ناخالص سبب بروز مشکلاتی می‌شود زیرا ممکن است حاوی عوامل بیماری‌زا (از جمله نماتدها) یا بذر علفهای هرز باشد. عرضه پیت سخت برای ۲۰ سال دیگر امکان پذیر است و پیت سیاه نیز برای ۳۰ تا ۴۰ سال آینده موجود است. پس باید جایگزین‌های آن بررسی شود و یا منابعی از پیت در سایر کشورها از قبیل فنلاند، ایرلند یا روسیه کشف گردد. بهترین مرداب های پیت برای برداشت پیت سیاهرنگ، در عرض جغرافیایی 55-50 درجه واقع شده اند.

هرنوع پیت ویژگی های خاص خود را داراست. میزان فرسایش تا حد زیادی تعیین کننده ظرفیت جذب پیت است. پیتی که بیشتر در معرض فرسایش بوده است، ظرفیت جذب آب کمتری دارد. ظرفیت نگهداری آب مواد پوششی توسط عملکرد موئینگی آن تعیین می‌شود. مواد پوششی دارای فضاهای متعدد مملو از هواست که می تواند آب را در آن فضا ذخیره نماید. در میان اجزاء مواد پوششی فضاهای بزرگ (ماکروپور) و کوچک (میکروپور) وجود دارد. در فضاهای کوچک یا میکروپورها، آب به طور قوی و محکم توسط اثر موئینگی، اتصال و پیوند دارد. پیت سیاه، که بیشتر تجزیه شده است، دارای فضاهای کوچک (میکروپور) بیشتری نسبت به فضاهای بزرگ (ماکروپور) است که عملکرد مویینگی قوی دارد و در نتیجه ظرفیت نگهداری آب بالاتری دارد. پیت سخت (جوانتر) فضاهای بزرگتر بیشتری دارند که در نتیجه ظرفیت جذب آب بالاتری دارد اما این آب جذب شده، پیوند ضعیف تری دارد.
اگر میزان پیت سیاه در مواد پوششی بیشتر باشد، بافت مواد پوششی سنگین تر و اغلب چسبنده تر میشود. مواد پوششی با میزان بالاتر پیت سخت (جوان تر) ، سبک تر و اسفنجی تر است و عموما به انسداد سطحی خاک، حساس تر است.
تحقیقات زیادی در حال حاضر در خصوص جایگزین های پیت انجام شده است. در یک دهه اخیر، آزمایشاتی با خاک رس، خاک کشاورزی، خاک نارگیل، کمپوست مصرف شده، ضایعات شهری، خمیر کاغذ، مواد معدنی، ورمی کولیت، بنتونیت و سایر محصولات انجام شده است. البته استفاده از مواد جایگزین پیت دارای معایبی است که عمده ترین آنها این است که انتخابی شدن مواد پوششی کمتر می شود زیرا باکتری های مفید به طور طبیعی در این جایگزین ها وجود ندارند.